O Βίσονας είναι γένος μεγάλων αρτιοδάκτυλων μηρυκαστικών θηλαστικών, που περιλαμβάνει έξι είδη της ομάδας των βοοειδών (Bovinae). Σήμερα υπάρχουν δυο είδη, ο αμερικανικός βίσων και ο ευρωπαϊκός βίσων, γνωστός και ως βόνασος. Αυτά τα είδη περιλαμβάνουν δυο υποείδη το καθένα.

O ξιφίας, κοινώς ξιφιός, (επιστημονικό όνομα Xiphias gladius - Ξιφίας το ξίφος) είναι μεγάλο μεταναστευτικό αρπακτικό ψάρι, του οποίου το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι η μακριά και επίπεδη επέκταση της άνω σιαγόνας, η οποία μοιάζει με ξίφος, εξ ου και η ονομασία του. Ο ξιφίας έχει μεγάλο επίμηκες και στρογγυλό σώμα και χάνει όλα τα δόντια και τα λέπια του μέχρι την ενηλικίωση. Μπορεί να ζήσει κοντά στην ακτή. Το μήκος του φτάνει τα 4 - 4,5 μέτρα, ενώ έχουν καταγραφεί και ξιφίες που το βάρος τους ήταν λίγο μεγαλύτερο από μισό τόνο. Ένας ξιφίας που πιάστηκε στη Χιλή το 1953 είχε βάρος 536,15 κιλά.

Είναι το μοναδικό μέλος της οικογένειας των ξιφοειδών.

Κατά τη διάρκεια του κυνηγιού ο ξιφίας βασίζεται στη μεγάλη ταχύτητα (80 χιλιόμετρα την ώρα) και την ευκινησία του, ενώ χρησιμοποιεί το "ξίφος" για να τραυματίσει εχθρούς ή θηράματα, τόσο με εφόρμηση (κάθετα ως λόγχη) όσο και θεριστικά (δεξιά - αριστερά ως δρεπάνι) μέσα σε κοπάδι ψαριών. Ο ξιφίας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των τόνων. Ένας από τους λίγους φυσικούς εχθρούς του ξιφία είναι ο καρχαρίας μάκο, ο οποίος μπορεί να κυνηγήσει τον ξιφία επειδή είναι αρκετά μεγάλος και γρήγορος, αλλά δεν βγαίνει πάντα νικητής, καθώς ο ξιφίας μπορεί να τον τραυματίσει θανάσιμα.

Γυρίνος ονομάζεται η προ νυμφική μορφή που έχουν οι βάτραχοι πριν από την μεταμόρφωσή τους σε κανονικά άτομα. Ζουν αποκλειστικά στο νερό και αναπνέουν με βράγχια.

Γυρίνος (gurinus) ονομάζεται, επίσης, ένα γένος κολεοπτέρων εντόμων της οικογένειας των γυρινιδών. Ζει σε μικρούς κόλπους ή τέλματα, που σχηματίζουν τα τρεχούμενα νερά ή τα νερά της βροχής.

Τα παπαγαλάκια Μπάτζι (Budgie ή Budgerigar), είναι από τα πλέον δημοφιλή οικόσιτα είδη παπαγάλων και είναι ιδιαίτερα αγαπητά για τον παιχνιδιάρικο αλλά ταυτόχρονα γλυκύτατο χαρακτήρα τους. Μελετήθηκαν το 1840 από τον Βρετανό ορνιθολόγο John Gould και έκτοτε έγιναν ευρέως γνωστά σε όλο τον κόσμο. Η επιστημονική τους ονομασία είναιMellopsittacus Undulatus.

Τα παπαγαλάκια budgie προέρχονται από την μακρινή Αυστραλία και ζουν σε μεγάλα σμήνη σε λιβάδια, σε ανοιχτές θαμνώδεις, δασώδεις και γεωργικές εκτάσεις, με ψηλά δέντρα όπως ακακίες και ευκάλυπτος, με ιδιαίτερη προτίμηση όπου υπάρχει κοντά νερό. Το όνομά Budgerigar που μεταφράζεται ως "καλό φαΐ", προήλθε από τους αυτόχθονες ιθαγενείς οι οποίοι τα χρησιμοποιούσαν σαν μεζεδάκια.

Το μέγεθός των budgie δεν ξεπερνάει τα 18 εκατοστά μαζί με την μακριά ουρά τους.

Θαλασσοπούλια είναι πουλιά που περνά ένα μεγάλο μέρος των ζωών τους, έξω από την εποχή αναπαραγωγής τουλάχιστον, εν πλω. Ενώ τα θαλασσοπούλια ποικίλλουν πολύ στον τρόπο ζωής, συμπεριφορά και φυσιολογία, εκθέτουν συχνά το χτύπημα συγκλίνουσα εξέλιξη σαν ίδιες περιβαλλοντικά προβλήματα και σίτιση θέσεις έχει οδηγήσει σε παρόμοιες προσαρμογές. Μερικά είδη θαλασσοπουλιών, όπως αλμπατρός και petrels είναι αληθινά πελάγιος, αναπαράγοντας στους απότομους βράχους θάλασσας και τα μικρά νησιά, και διαχείμαση στον ανοικτό ωκεανό. Εξαρτώνται συνολικά από τη θάλασσα για τα τρόφιμα. Αλλά είδη όπως auks και κορμοράνοι τείνετε να είστε πιο παράκτιος. Μερικά είδη θαλασσοπουλιών είναι ναυτικό για μόνο μέρος του έτους, να τοποθετηθεί εσωτερικός μέσα έλη και επάνω λίμνες.

Τα θαλασσοπούλια ζουν περισσότερο, αναπαράγεται αργότερα και έχει λιγότερες νεολαίες από άλλα πουλιά, αλλά επενδύουν πολύ χρόνο σε εκείνες τις νεολαίες που έχουν. Η περισσότερη φωλιά ειδών στις αποικίες, όποιος μπορεί να ποικίλει στο μέγεθος από μερικά δωδεκάδα πουλιά σε πολλά εκατομμύρια. Είναι διάσημοι για μακρύ ετήσιο επιχειρήσεων μεταναστεύσεις, πέρασμα ισημερινός ή circumnavigating η γη σε μερικές περιπτώσεις. Ταΐζουν και στην επιφάνεια του ωκεανού και κάτω από την, και ακόμη και τροφή η μια με την άλλη.

Θαλασσοπούλια και άνθρωποι έχετε μια μακροχρόνια ιστορία μαζί, έχουν παράσχει τα τρόφιμα κυνηγοί, καθοδηγημένος ψαράδες στην αλιεία των αποθεμάτων και ναυτικοί στο έδαφος. Πολλά είδη είναι αυτήν την περίοδο απειλητικός από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, και συντήρηση οι προσπάθειες είναι εν εξελίξει για να τους συντηρήσουν.

Ο πελεκάνος είναι το γένος των μεγαλόσωμων υδρόβιων πουλιών που περιλαμβάνουν την οικογένεια Πελεκανίδες. Χαρακτηρίζεται από τον μακρύ του λαιμό και το μεγάλο ράμφος, που χρησιμοποιεί για να πιάνει τη λεία του και να στραγγίζει το νερό πριν το πιει. Παρατηρείται σε πολλές, κυρίως εύκρατες, περιοχές της γης. Ζει σε υγρούς τόπους, όπως παραθαλάσσια μέρη και σε πολλά ποτάμια και λίμνες. Το όνομά του προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη πέλεκυς (τσεκούρι) και κατά την κλασική εποχή χρησιμοποιούνταν για να προσδιορίσουν τον πελεκάνο, αλλά και τον δρυοκολάπτη.

Απολιθώματα που έχουν βρεθεί στη Γαλλία δείχνουν μια εξελικτική στάση στο γένος, εδώ και τουλάχιστον 30 εκατομμύρια χρόνια, αφού από το καλά διατηρημένο ράμφος φαίνονται μορφολογικά πανομοιότυποι με τους σημερινούς πελεκάνους.

Η χήνα είναι γένος πτηνών (Επιστ. ονομ.: Χήνα (Anser anser)) που περιλαμβάνει περί τα 15 είδη, τα οποία ζουν σε ψυχρές περιοχές. Ανήκει στην οικογένεια των Νησιών (Anatidae), στην οποία υπάγονται και οι κύκνοι, που είναι συνήθως μεγαλύτεροι από τις χήνες και οι πάπιες, οι οποίες είναι μικρότερες από τις χήνες. Υπάγεται στην τάξη Χηνόμορφα. Έχει σταχτί και άσπρο χρώμα, με μακρύ λαιμό. Ζει πάντα κοντά σε λίμνες, έλη και ποτάμια. Έχει εξημερωθεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια πριν. Η κατοικίδια χήνα εκτρέφεται για τα αυγά της, το φτέρωμα και κυρίως το νόστιμο κρέας της.